von Gustav Penner
De Jahn,de leewt doch ganz doll de Marie,
dit wußt' uck een jieder von wiet on dichtbie.
Väl Grett had de Jahn nu twoar nich ennem Kopp,
bie de Marie wer de Brägen erscht recht nich tiptopp.
Drum dede de beid sich ganz schrecklich gräme
on hade beschloate, sich dat Läwe to nehme.
Biem Apteker Pigall, doer had aehmt gegleckt,
de verkofft Jahn dat Geft,-nu wer allet perfeckt.
Beid spoarde sich heimlich em Dachstoawke ut,
dem Schloetel schmeet Jahn ut dem Faensterke rut.
Dean schluckte se't Geft, un nu wochte se dropp,
wat wieder passeert,ganz dusslig em Kopp.-
Met eemoal stähnt Jahn:" Marie, moarkst all wat?
Mi kullert em Buck, on eck sie schrecklich matt."
"Joa, joa, " schluchzt Marieke, "uck mi es groads so,
mei jitt, leewer Jahn,eck mott fex oppet Klo!"
"Uck mi is ess it nedig", stähnt de Jahn voller Weh.
"Mi ritt it em Buck bitt wied runger am Knee!
De Där ess verschloate, wie kämme nich mehr rut!
Wat sael dat blos woarde, eck holt nich mehr ut!"
Wat wieder passeert, kann jieder woll oahne.
Am baeste kann dat de Apteker verstoahne.
De Kröt had dem Jahn statt dem Geft, onverhofft,
een stoarket Affermeddel verkofft.
De Marieon de Jahn send vom Stoarwe kureert,
de Onlost, to läwe, wer bie den affgefehrt.
_____
Schöne Grüße,Christa