Mien Heimatland
von Heinz Loewen.

Em "Woarder si eck oppjewosse,
mang Pferd onn Hehner, Duwe, Osse.
Wo dütsch de Mensche dorch onn dorch,
wo stolz noch steiht de Marjeborch.

De Mensche ehrlich sauber goot,
onn alle von demsellwje Bloot.
Am Nogat onn am Weißelstrand
doar es mien leewet Heimatland.

Em Färjoahr wenn dat Is noch klirrt,
de Spree von Dach to Dach al schwirrt
de Kiewitt durch de Loft koppheistert,
sein junge Pferd de Buer meistert.

De Newark enne Lüfte singt,
onn all dat junge Läwe springt.
Uck Boom onn Struck wart Wälder green,
wie es dat "Woarderland" doch scheen!

Em Sommer jeft de Herrgott Sejen,
Torr röcht'gen Tied moal Sonn' moal Rejen.
De Wäse fett, de Klewer hoch,
doar jefft it fresche Mälk jenooch.

De Harscht, de Weite prächtig steiht,
uck Raps onn Rewe goot jedeiht.
Em Aust, wenn wenn voll de Woaje schwankt,
de Buer omm dat Wädder bangt.

De Hoarfst bringt Oarbiet uck jenooch,
it tränke schwoar de Peerd am Plooch.
De Bohn noch enne Hocke steiht,
de Rogg' onn Weit' wart nu jeseit

Förm Hoas kömmt nu ne schlächte Tied.
Jedrosche wart dat Korn to Brot,
de Rewe motte enne Miet.
onn Mensch onn Veh häfft keene Not,

De Winter es en strenger Mann,
doch weinich he uns done kann.
Dat Veh licht mollig ennem Stall,
de Mensch denkt nu an Weihnacht all.

Torr Schwienschlacht wart nu enjeloade,
onn enne Rehr de Appel broade.
De Noaber kommt to Skat onn Groch
wo es it so jemietlich noch?

Dromm goaht mie mett dem Weltjebrus,
eck bliew ein Woarder blieb to Hus.
Wänn mancher noch so valide vertellt
von Driewe enne groote Welt.

Dat Land am Rhein sull keener schmähn,
doch es dat Woarder grad so schien.
Am Nogat -onn am Wießelstrand,
doar es onnblifft mie Heimatland.