Max Schenke: De kleene Pogg met dat groote Mul

Enn eenem Woatergrowe sat eene kleene Pogg onn argerd sich daröwer, dat se so kleen wör. Nu kame da Köh op de Wes tom Freete, onn de kleene Pogg seed to de oandre Pogge emm Growe: „Paßt moal opp, so groot as de groote Koh op de Wes kan eck uck ware, wän eck dat bloß well!“
„Nee“, seede de oandre, „dat glöwe wi nich, dat warscht du nich fardig kriege!“
„Eck well ju dat wiese“, seed de kleene Pogg onn pusd sick op, so wie se kunn. „Na“, seed se, „benn ick nu so groot?“
„Oach wat“, reepe de oandre Pogge, „noch lang nich!“
Dor pusd sick de kleene Pogg noch emmer doller op. „Na, wer es nü gröter, eck oder de Koh?“ frog se.
„De Köh“, reepe de oandre onn lachde ehr richtig ut.
„Nu paßt ower moal op“, schrech de kleene Pogg voll Booß, „nu geiht dat ower orndlich los!“ Onn se pusd onn pusd so doll, as se kunn; mett eenmal - platsch - dor platzd se untenander.
„Sist du“, seede de oandre Pogge, „dat kömmt dorvon.“