De Feschwiewers von Danzig
An Danzigs Mottlau hucke wi,
Denn hier send wi to Huus,
On preise onsre Feschkes an
Bie Sonn' on Stormjebruus.
De fettsten Flingre hawe wi
On uck Pomuchelkes,
Uck Späckoal on noch allerhand,
Bloß keene Stuchelkes.
Dat es velleicht een scheener Doft
Noah Woater, Teer on Fesch;
Dat es de Danzjer Heimatloft,
De hält dat Haart ons fresch.
On rechts von ons voll Wucht on stomm
Dat Kroantor steiht,
Dat wacht, doarmet keen fremder Wind
En onser Danzig weiht.
Un bitt em Winter uck de Kill,
On woard de Näs' ons rod,
Wi goahne hier nich freehjer wäch,
Als bet eent kemmt de Dod.
Doch dann send onsre Kinger hier,
Dat es moal ganz jeweß;-
Wiel Woater,Feschmarcht on sien Doft
Doch onsre Heimat es.