Für die wenige die unser Plattdütsch Ut de Neddrung noch in Erinnerung haben.

De niege Jauchverdehler.

Wer doar mett Jauch befoahrt sien Land,
De but sehr grote Röwe.
Ett kömmt denn vär dat woll twe Mann
An ener Röw to hewe.

Dat wuß de Landwört Lehmann uck-
Dromm wull he uck nu jauche.
So Schwienjauch von de Keserie.
Dat es de röchtge Tauche.

He spannt de foßge Wallachs an.
Leggt vor de Jauchewoage.
Doar sitt he oaber, dat doar de
Verdehler afgeschlage.

Oahne Verdehler jaucht dat schlecht-
Wat sull he nu begönne ?
Doch he had enen kloken Kopp.
He ded sick bold besönne.

He schlickt sich önn de Kök herönn
Hoalt Muttersch Pflinzenpfanne .
Onn bingt de uingerm Utfluß fast.
Geholpe wer dem Manne.

Nu fungsgenert de Sach famos
He jaucht den Dag en Morge.
Onn hoapd nu noch önn enem Doag.
Dat ganze to besorge.

Doch andern Doags doar foahrt he nich.
Nanu ? frägt em en Noaber
Foarscht nicht mehr Jauch ? Hm! seggt
he dropp.

De Sache hewt en Oaber.

Wetst doch dat hüde Dingsdag es.
Mien lewer Noaber Hinze,
De Mutterke de bruckt de Pann,
Eit gewt hüde Pflinze! "

Von Th. Albert
Lupushorst.
Abgeschrieben v.Heinz Mandey
"